.
نسل اوّل و دوم قهّاری های محلّه دروازه بیدگل ، همه به رحمت ایزدی پیوسته اند.
خودِ قنبر، پسرش حسین قنبر ، نوه اش دوباره قنبر. نصرت و عطا و رضا و اکبر و عباس و .
اینها همه از قید حیات رَسته و در آغوش خاک خفته اند.
از میان زنده ها امّا ناصر قهاری اهل تحلیل ی و اجتماعی است.
شما بیایید یک میز گرد خیلی بزرگ که حدود پنجاه / شصت نفر بتوانند دور آن بنشینند ، در وسط فلکه شهدا شهر، روبرو ستاد نماز جمعه ، قرار بدهید با صندلی.
اوّل از ناصر قهاری بخواهید در جای خود بنشیند .
بعد محمود صلواتی.
بعد حمزه زینلی.
بعد تقی خدمتی.
بعد عباس خدمتی.
بعد رضا پسر علی شاطر.
بعد حسین امام.
بعد حسین باغستانی دوماد حسین امام.
بعد بروید محلّه ما ناصر مردادی.
بعد دایی جلال.
بعد دایی حسن سلیمون خان.
بعد مصطفی جنرال.
بعد پسر بابا ایوالله.
بعد بروید سلمقان .
نه ! ومی ندارد به سلمقان بروید، آن محلّ ،تحلیل گر ی / اجتماعی ندارد .
اونجا فقط در فحش خواهر و مادر وارد هستند و خُبره.
بروید دربریگ و رحمت مارگیر را پیدایش کنید و بیاورید و یک صندلی هم به او اختصاص بدهید.
بعد در محلّه توی ده دو نفر دیگر منتطر شما خواهند بود.
یکی حسین آریامهر و یکی هم ممّد پسر میرزا علی نقی.
اینها هم روی صندلی های خودشان بنشینند ، دو/ سه صندلی خالی دیگر هم خواهیم داشت.
یکی را بدهید به علی ممّد دقیقی.
یکی را به پسر قدمعلی ناحاجی و یکی را سهمیه حبیب شازده تعیین کنید .
و به مُجری تلویزیون یکِ ایران بگویید برنامه را شروع کند و بفرستد روی آنتن و در یک برنامه شش/ هفت ساعته همراه با انتراکت و تبلیعات و استراحت از همه این آقایان بخواهد اوضاع ی اجتماعی امروز ایران را تجزیه و تحلیل کند.
به خودِ پیغمبر قسم! هیچ کدام از این افراد یاد شده حاضر نیستند یک کلمه از حرف هایی را که رومه کیهان بر زیان می آورد، بر زبان خود جاری کنند.
حتی علی شاطر ممکن است پسرش ، رضا را از جای خود بلند کند و خودش به جای او بنشیند و پشت میکروفن تلویزیون جمهوری اسلامی یکی دوتا گوز بدهد ولی هرگز به لودگی و به مسخرگی کیهان و نویسندگانش تن در نمی دهد.
حسین ,یکی ,، ,هم ,صندلی ,علی ,و به ,حسین امام ,امام بعد ,علی شاطر ,کند و
درباره این سایت